Oktober is borstkankermaand. Met de discussie over ziekenhuizen die niet meer in aanmerking komen voor borstamputatie, vanwege acties van  zorgverzekeraars,  geeft mij het gevoel of het met de amputatie van de ledemaat dan wel zo goed gaat. De berichten die ik recentelijk heb ontvangen stemmen mij helaas niet positief. En hier komt nog geen zorgverzekeraar aan te pas.
Bij amputeren van ledematen na een trauma is er in de meeste gavallen geen gelegenheid om een traject van te voren in te stellen. In sommige gevallen is arm of been door het trauma al geamputeerd en dient te arts te redden wat er te redden valt. Bij mensen met vaatproblematiek is er een heel traject wat daar vaak aan vooraf gaat. In eerste instantie proberen in te schatten welk deel je zou  moeten amputeren en tot hoe ver, het daarna de meeste kans van slagen heeft tot een succesvol herstel in de revalidatie. Met ruim 400 jaar ervaring in de amputatie zou je mogen verwachten  dat het gehele amputatieteam inclusief revalidatieteam op een lijn klaar staat. Immers na amputatie volgt wondbehandeling, daarna voorbereiden op overleven zonder been (of arm) en daarna het traject terugkomen in je omgeving, de maatschappij.

Steeds meer deskundigen om de patiënt

Afgelopen maand had ik intensief contact met Bert. Bert moest geamputeerd worden wegens vaatproblematiek. Na enige tijd op een wachtlijst werd hem meegedeeld dat amputatie kon plaatsvinden. Het ziekenhuis werd voor hem in gereedheid gebracht. Zorg voor alle vitale lichaamsdelen werden in acht genomen. Bert werd geamputeerd. De juiste keuze voor zijn problematiek bleek een onderbeenamputatie te zijn. Eenmaal uit de narcose kwamen veel mensen als een fata morgana  om Bert zijn bed te staan. Alleen, het blijkt  geen fata morgana te zijn, de zorgverleners zijn er allemaal echt en hebben alleen een ander verhaal.

Niet alleen onkunde maar ook ongeïnteresseerdheid
Na amputatie en de eerste zorg voor de wond zou duidelijke lijn moeten zijn. Voor Bert blijkt dat niet zo te zijn. Maar mogelijk is dit voor het behandelteam ook niet meer duidelijk. Want wat is nu de rode draad in zijn herstel  en wie heeft de regie over Bert’s vervolg?  Zijn stomp gaat in het gips. Plotseling zo maar beslist door een revalidatiearts. Waar was de behandelend arts. Kan dit nu zo gezien de situatie met de vaatproblemen van Bert. Wie heeft er zicht op Bert zijn wond als deze is ingepakt? Allemaal vragen die opborrelen zonder een helder antwoord.
De wond is geïnspecteerd. In een niet steriele omgeving wordt de wond bekeken.  De wond wordt ongesloten een half uur later, na het koffiedrinken toegedekt. Jammer maar helaas, mogelijk moet er morgen nog een stukje geamputeerd worden. Daar mag je het dan mee doen.   Waar is de interesse voor de patiënt. Waar moet Bert het dan mee doen. Het kost niet alleen je been maar mogelijk ook je leven.

Naast alle zorg zou  je  deze zorg duidelijk in kaart moeten brengen.

Met vriendelijke groet,

Hans van Mourik, fysiotherapeut en coach prothese-unlimited

Reageren? Mail naar Hans van Mourik